11/2012 CD-ACTION

Kane & Lynch 2: Dog Days

Akcja Kane & Lynch 2: Dog Days rozgrywa się w jakiś czas po wydarzeniach z „jedynki”, ale cała przedstawiona w Dead Men historia z organizacją The7 została w przeszłości i bohaterowie do niej właściwie nie wracają. Co prawda w kilku momentach próbują porozmawiać o tym, co razem przeszli, dzięki czemu pewnie i ja czegoś bym się dowiedział (np. tego, które z dwóch zakończeń oryginału jest tym właściwym), ale zawsze, gdy już, już mają się do siebie zbliżyć, ktoś wchodzi między nich. Zazwyczaj z bronią palną w dłoni. Dog Days to dość prosta opowieść o zemście za zemstę, w której nie ma zwrotów akcji, a tylko konsekwentne brnięcie w coraz większe tarapaty, zakończone w sposób, który w prawdziwym świecie niczego by nie rozwiązał (a nawet uczyniłby z bohaterów światowych wrogów publicznych numer jeden). Tu jednak finał przedstawiony jest tak, jakby wszystkie problemy miały po nim zniknąć. Cała gra zrealizowana jest jak niezależny, niskobudżetowy film kręcony słabej jakości kamerą i wrzucony na szybko na YouTube’a. Nadaje jej to klimat, jakiego nie ma żadna inna produkcja znajdująca się na rynku, i muszę przyznać, że naprawdę mi się to spodobało. Tym bardziej że ten pomysł został fajnie rozwinięty w szczegółach. Gdy bohaterowie biegną, kamera porusza się za nimi tak, jakby trzymał ją jakiś niewidoczny na ekranie operator (podobny efekt np. w Gears of War wypada przy tym blado). Kiedy ofiarą strzelaniny padnie jakiś cywil (np. bagażowy na lotnisku), na jego twarzy pojawiają się piksele, mające ukryć makabrę tej śmierci. Jeśli Lynch czy Kane zostaną postrzeleni, towarzyszą temu graficzne błędy i artefakty. Gdy zaś zbyt szybko się obrócą, obraz jest przez moment rozmyty i dopiero po chwili łapie ostrość. Działa to również w animacjach nieinteraktywnych, które zwykle składają się z kadrów dziwnych, lekko nieporządnych – właśnie takich, jakie kojarzą się z niezależną kinematografią.Celowo piszę tak dużo o postaciach, fabule i oprawie graficznej, bowiem jeśli chodzi o mechanikę rozgrywki, w przypadku Kane & Lynch 2: Dog Days nie za bardzo jest o czym opowiadać. Wystarczyłoby jedno zdanie: to shooter przedstawiający akcję zza ramienia bohatera, pozwalający korzystać z osłon terenowych (czyli kleić się do murków) i wspierający kooperację. Hut

Men of War

Produkcja jest czystym taktycznym RTS-em. Ale takim naprawdę czystym. Brak w niej rozbudowy bazy, zbierania surowców, awansu jednostek i innych tego typu rozpraszających dupereli. Jesteś tylko ty, twoi ludzie i cel do zdobycia. Po drodze zaś tony wrażej siły żywej, a nierzadko i czołg czy dwa. Czy dziesięć. Albo przyczajone na wzgórzu działo – jeżeli go nie uciszysz, zmasakruje twoje nacierające siły w parę sekund.W opozycji do względnie łatwego Faces of War, w którym głównie dzięki podniesieniu wytrzymałości sołdatów sześcio-, siedmio- lub ośmioosobową drużyną wielokrotnie wybijałeś dziesiątki wrogów – tu twórcy wracają do morderczo realistycznych korzeni Soldiers, w których żaden z twoich żołnierzy nie był supermanem, a misje wielokrotnie kończyły się obgryzaniem klawiatury ze złości. Na pocieszenie tym razem, miast kilku, nierzadko będziesz miał kontrolę nad kilkudziesięcioma naraz (bywa, że nawet więcej) jednostkami. Ale bez obaw – przewagę liczebną w każdej będziesz musiał sobie wypracować sam ołowiem, szrapnelem, a nawet ostrzem finki, jeśli będzie trzeba.W trybie jednoosobowym tytuł oferuje trzy kampanie (sowiecką, niemiecką i aliancką) po pięć misji oraz zadania bonusowe. Każda rozgrywka toczy się na sporej (nierzadko wzorem Supreme Commandera poszerzającej się w miarę zaliczania kolejnych celów) mapie i trwa średnio godzinę. Misje są rozbudowane, ciekawe i często mają zupełnie różny charakter. Każdą z nich rozpoczynasz z pewnym przydziałem żołnierzy. W większości po zaliczeniu checkpointów otrzymujesz również przewidziane przez scenariusz posiłki. enki

WRC 2

WRC 2 to dzieło włoskiego studia Milestone – tego samego, które przez lata zaopatrywało nas co roku w produkcje z serii Moto GP i SBK Superbike World Championship. W WRC 2 jeździ się bardzo dobrze. Do wyboru jest blisko 20 modeli aut – od Suzuki Swifta, poprzez mistrzowski Citroen DS3 WRC, po legendy pokroju Escorta RS 1600 z 1969. Wszystkie prowadzą się w sumie podobnie, jednak model jazdy jest naprawdę przyzwoity – fizyka poślizgów i kolizji działa bez zarzutu, i to nie tylko na kierownicach Logitecha, ale też padach i klawiaturze. Jeździ się dobrze także dlatego, że w rozgrywce pojawiła się opcja cofnięcia czasu i naprawienia błędu.Dodatkowo możliwa jest zmiana poziomu przeciwników nawet w trakcie sezonu, więc jeśli na ciasnych, krętych trasach zaczynasz za bardzo tracić do liderów, możesz spuścić im powietrze z opon, przesuwając pasek ich talentu nieco w lewo. I wreszcie do kontynuowania długiej kariery zachęca ogromna liczba „bonusów” – samochodów, wzorców malowań, nawet dostępnych kolorów lakieru – odblokowywanych wraz z postępami w karierze oraz – naturalnie – solidne multi nawet do 16 (duchów) graczy. Zupełnie nieźle prezentuje się też kariera, zwana Road to the WRC. Rozgrywa się ona w ramach ośmiu sezonów, w czasie których założony i kierowany przez nas zespół wspina się po kolejnych stopniach rajdowej kariery – od amatorów po wyścigi kultowej i zakazanej grupy B. Pierwszy sezon jest przy tym swoistym samouczkiem całej metagry, jaką stanowi zatrudnianie i zarządzanie mechanikami (dokonują usprawnień silnika, skrzyni, zawieszenia, hamulców i aerodynamiki zakupionych samochodów) oraz przedstawicielami handlowymi starającymi się o sponsorów. gem

Spis treści

INNE

• Na Luzie
• Action Redaction
• Zawartość DVD
• Prenumerata

Źródło:http://www.cdaction.pl